എന്റെ മുറി എന്നാല്‍ എന്റെ ലോകമാണ്,എന്റെ സ്വന്തം ലോകം....ഇവിടെ ഉള്ളതെല്ലാം എന്നോട് സംസാരിക്കാറുണ്ട് തിരിച്ചും.എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളും ഉയര്‍ച്ചയും താഴ്ചയും എല്ലാം ഇവള്‍ക്കും സുപരിചിതമാണ്.സൂര്യന്റെ കടുത്ത സ്പര്‍ശം ഏല്‍ക്കാതിരിക്കന കര്‍ട്ടന്‍ ഉണ്ട്.എന്നാലും ബാലസൂര്യന്‍ എന്നെ പറ്റിക്കാറില്ല .കാറ്റില്‍ ഇളകി കൊണ്ടിരിക്കുന്ന കര്‍ട്ടന്‍ നോക്കിയിരുന്നു.ഈ ജനല്‍ ഒന്നു തുറന്നിട്ടാല്‍ തലയുയര്‍ത്തി നില്ക്കുന്ന മരങ്ങള്‍ കാണാം,ഇവയ്ക്കിടയിലായി മൊബൈല് ടവര്‍ കാണാം ,നവയുഗത്തിലെ drakula കണ്ണുകള്‍ .....
സന്ധ്യ.എന്നും രാത്രിയുടെയും പകലിന്റെം നടുക്ക് നില്‍ക്കുന്നവള്‍ .....അവള്ക്ക് പറയാന്‍ എത്രയെത്ര കഥകള്‍ ഉണ്ടാവും .അവള്‍ ആദ്യം പറയുക ആരുടെ കഥയാവും ? പകലിന്റെ വിരഹത്തിന്റെയോ അതോ രാത്രിയുടെ ആഗമനതിന്ടെയൊ ? ആര്‍ക്കായാലും സ്വന്തം കഥയല്ലേ ആദ്യം പറയാനൊക്കു...രാത്രിയും പകലും ചാരുതയോടെ വചിക്കപ്പെടുന്നു,,പകലാകുന്ന കന്യകയെ സിന്ധൂരമണിയിച്ചു് ഒരുക്കി നിര്ത്തി ,അവ പടരുമ്പോള്‍ നിസ്സഹായതയോടെ സാഗര ഗര്‍ഭത്തില്‍ അഭയം തേടുന്ന സന്ധ്യ.....
കറുത്ത നിശബ്ധധ....തിരക്കുകള്‍ ഒഴിഞ്ഞു സ്വസ്ഥമായി ഇരിക്കാന്‍ ആര്‍ക്കാണ് ഇഷ്ട്ടമാല്ലാത്തത് ...രാത്രി തന്റെ മൂടുപടം അണിഞ്ഞു .മിന്നി തിളങ്ങുന്ന നക്ഷത്രങളൂം നിലാവും അതിന് മാറേറകി,,എന്നാല്‍ അതിനകത്തെ നിശബ്ധധ ആര്‍ക്കാണ് സ്വന്തം?അവള്ക്ക് പോലും സ്വന്തം അല്ല..ഈശ്വരന്‍ തന്റെ വിദഗ്ദ്ധമായ കലാസ്രിഷ്ട്ടി ഇവിടെയും തെളിയിച്ചിരിക്കുന്നു .മുല്ലപ്പൂക്കളും ചെമ്പകവും പൂക്കുന്നത് ഈ സമയത്താണ്..ചെമ്പകത്തിന്റെ നനുത്ത ഗന്ധം വെന്റിലെറ്റൊരിലൂടെ അരിച്ചിറങ്ങുന്നു........
യാത്ര...നീണ്ടു കിടക്കുന്ന വഴിയുടെ ഒരരുകില്‍ ഞാന്‍ ഇറങ്ങി.വിജനം...നനുത്ത കാറ്റിന്റെ തലോടല്‍ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു ..ആരുമില്ലാത്ത,കാറ്റിന്റെ ചിലമ്പിച്ച ചിറകടികള്‍ മാത്രമുള്ള ഒരു പാല മരത്തണലില്‍ ഞാന്‍ ഇരുന്നു..പാലപ്പൂക്കളുടെ ഗന്ധ വാഹിനിയായ കാറ്റും,രസമുകുളങ്ങള്‍ പൊട്ടിചിറങുന തൂവാനവും സമഞ്ജസമായി പുതു മണ്ണിലേക്ക് സോമരസം ഒഴുക്കുന്നു...കാറ്റിന്റെ നനുത്ത സ്പര്‍ശം ...കുഞ്ഞു നക്ഷത്രങ്ങള്‍ കണ്ണ് ചിമ്മി തുടങ്ങി,നവമായ തിളക്കതോട് കൂടി...അവ എന്നിലെക്കടര്‍ന്നു വീണു തുടങി...ഒന്നു തൊടാനായി കയ്നീട്ടിയപ്പോഴേക്കും മിന്നാമിനുങ്ങായി അവ രാവിന്റെ അറകളില്‍ പോയൊളിച്ചു....
തണുത്ത ഈ വഴിയരികില്‍ പാലപ്പൂവിന്റെ നനുത്ത ഗന്ധം മാത്രം......
